آرام میان حوضچه‏ها قدم بر‌می‏داشت. بوی گس آب و لاشه‏های ماهی‌ها در مشامش می‏پیچید. خستگی نه سال کار به تنش مانده بود. همه زندگی‏اش در محتویات کیف سامسونت مشکی‌اش خلاصه می‌شد که تمامش بیست و یک میلیون تومان بود و چیزهایی که علیرضا رضایی عارف بودنش را ثابت می‏کرد، مثل شناسنامه، گواهینامه و ... .
خوش‏بینی بیش از حدش و اعتماد به کشاورزان و دادن محصولات به آنها در ازای چک، زندگی‏اش را دگرگون کرده بود. متاسفانه بیشتر افرادی که چک دادند نتوانستند در موعد مقرر چکشان را پاس کنند. در‏حالی‏که خود طلبکار بود همزمان بدهکار هم شده بود. در این مدت بیشتر وقتش صرف پیگیری چک‏ها و از طرفی مهلت گرفتن از کسانی شده بود که با چک از آنها ماهی یا غذای ماهی خریداری کرده بود.
زانوهایش خم شد و گوشه حوضچه نشست. این اولین حوضچه‏ای بود که ساخته بود. بزرگ بود. فلس ماهی‏ها به گِل نشسته بودند و از میان گل، چون صدف برق می‏زدند، حرف می‏زدند، همراه با صدای طبل و دهل که از دورترها شنیده می‏شد. مُحرّم بود و گویی همه دنیا با غم او همراه شده بود. زنجیرها بالا می‏رفت و بر سینه و پشت‏ها می‏کوبید. سنگین شده بود. به‌سختی از جا بلند شد. کتش خاکی شده بود و گوشه شلوارش کمی خیس. باید به اندیمشک می‏رفت. هنوز کارها مانده بود. می‏دانست اگر بایستد زندگی خواهد رفت و این تنها عقب ماندنش را بیشتر و بیشتر می‏کند. دستانش را بر دسته کیف فشار داد و حرکت کرد.
عصر تاسوعا بود. در پیاده‌رویی در اندیمشک به‌همراه زن‌عمویش منتظر اتوبوسی بود که قرار بود آنها را به زادگاهشان برگرداند. صدای طبل و سنج نزدیک‏تر می‏شد. اتوبوس رسید و هجوم مسافرین به در اتوبوس او را به خود آورد. ناگاه آشنایی را سوار بر اتوبوس دید و آرام گرفت. اشاره‏ای کرد و خودش را به آشنا نشان داد و رفت که وسایل را بردارد و سوار شود. اما به‌دلیل ازدحام مسافرین راننده به‌ناچار صد متری جلوتر ترمز زد. همه به دنبال اتوبوس می‏دویدند. پسر‌عمویش که برای بدرقه آمده بود ماشین را روشن کرد و گفت: «با ماشین بریم وسایل زیاده».
کیف سامسونت مشکی را پشت خودرو و زیر ساک‏های دیگر گذاشت و غافل از دزدانی که او را زیر نظر گرفته بودند سوار شد. پنجاه متر جلوتر چهار‌راه بود. پسر‌عمویش ترمزی زد و همین برای دزدان کافی بود تا نقشه خود را عملی کنند. عابران اشاره‏های مبهمی می‏کردند: «آقا کیفتو بردن. آقا .. آقا .. کیفتو از پشت ماشین بردن ...» .
باورش نمی‏شد. پایین پرید و چهار دزد را در حال دویدن و دور شدن دید. قد کوتاهش را روی انگشتانش بلندتر کرد. داد می‏زد ولی گویی صدا از گلویش بیرون نمی‏آمد، فکر می‏کرد که می‏گوید دزد دزد دزد ... . صدایش در صدای بلند طبل‌ها گم می‏شد و هیچ صدایی جز صدای طبل به گوش نمی‌رسید. 
دزد‌ها، در اولین کوچه، در لا‌به‌لای عزاداران و ازدحام جمعیت سینه‌زنان ناپدید شدند. آرام زیر درختی ایستاد. دسته سیاه‌پوش سینه‌زنان جلو می‏آمد. جمعیت از کنارش می‏گذشتند؛ پیرمردان، جوانان و کودکانی که پابرهنه می‏رفتند و سینه می‏زدند. هنوز نمی‏دانست چه باید بکند. بازگشتش به خانه دیگر سخت شده بود. نگاه نگران همسرش انتظارش را می‌کشید، باید کاری می‏کرد.
حالا دیگر همه چیزش رفته بود و دستان خالی‌اش در امتداد بدنش آویزان شده بود. تازه فهمید که تا قبل از این هنوز کمرش نشکسته بود و دستانش پر بودند. نگاهی به دستانش کرد و آنها را بر صورت آتش گرفته‏اش کشید. یعنی چه می‏خواست بشود؟! ثمره سی سال زندگی‏اش رفته بود و حال آنچه که داشت را هم از دست داده بود و هیچ کاری نمی‏توانست انجام دهد.